Je voelt dat het zo niet langer kan.
Altijd maar doorgaan. Altijd sterk zijn.
Van buiten lijk je het allemaal goed te regelen,
maar van binnen is er die knoop in je maag,
die onrust in je lijf.
Je verlangt ernaar om even stil te vallen.
Om niet meer te vechten of vol te houden,
maar zachtjes te doorbreken.
Door de spanning heen.
Door de ruis in je hoofd.
Door de muren die je om jezelf heen hebt gebouwd.
Niet hard en groots,
maar zacht en liefdevol.
Op een plek waar je alleen maar hoeft te zijn.
Een dag voor jou.
Om adem te halen, spanning los te laten,
en stap voor stap terug te keren naar jezelf.
💗